De kaartenteller, de meest recente gokfilm
8 september 2021
The Card Counter, oftewel de kaartenteller, is de nieuwste film van regisseur Paul Schrader. Hij begon ooit als scriptschrijver van de klassieker ‘Taxi Driver’. Daarna regisseerde hij films als ‘American Gigolo’, ‘Witch Hunt’ en ‘Dog eat Dog’.
Na het script van Taxi Driver bouwde hij een oeuvre op van films met antihelden. In zijn films zijn dat vaak personen die zijn vervreemd van de realiteit en al dan niet met geweld hun weg zoeken vanuit een of andere roeping.
In de kaartenteller volgen we oud militair William Tell. Hij werkte ooit in de beruchte Iraakse gevangenis Abu Ghraib. Nu is hij gokverslaafd en reist van casino naar casino. Wanneer hij min of meer gedwongen de zoon van een oud-collega onder zijn hoede neemt ontwikkelt er een verhaal.
De film begint als een gokfilm. De verfilming daarvan, en de uitleg daarbij van de hoofdrolspeler, is interessant. Bij sommige scenes krijg je het gevoel zelf aan tafel te zitten. William Tell vertelt je dan onder het genot van een dubbel whisky allerlei wetenswaardigheden.
Hij vertelt hoe een kaartenteller werkt. Daarbij gaat het niet alleen om het tellen, maar ook om onder de radar blijven de casino’s. Die casino’s bevinden zich overigens in de bekende steden, maar vooral in provinciestadjes die door de legalisering van gokken in veel staten gokken aanbieden.
William vertelt dat hij geen interesse heeft in het voordeel van het casino. En een casino maakt het niet uit als je kaarten telt, zolang ze maar winnen. Dus moet je niet te hebberig zijn en niet te veel winnen. Volgens Tell moet je niet opvallen. Loop weg met een bescheiden winst en overnacht in goedkope motels. Daardoor zal en kan een casino je bewegingen niet volgen.
Kaarten tellen is volgens William geen vals spelen, maar een basisstrategie. En hij is er goed in.
Maar de kaartenteller is geen gokfilm, het is een thriller. Tijdens de eerste scenes wordt al een begin van het raamwerk gelegd waar het werkelijk om speelt in de film. Het is een grotendeels op werkelijke nieuwsberichten gebaseerd verhaal.
William blijkt een militair die in de Abu Ghraib gevangenis een nieuwe ondervragingstechniek moest toepassen. Martelpraktijken die na 9/11 werden doorgevoerd in het Amerikaanse leger. Daarbij maakten militairen soms grappig bedoelde foto’s. Zo’n foto met een grijnzende William komt naar buiten en hij wordt afgestraft door zijn superieuren. Tijdens de ruim acht jaar in een Amerikaanse gevangenis leert hij kaarten.
Sommigen zullen hun eenduidige omschrijving van de film als gokfilm dan al hebben veranderd in martelfilm. De film toont de martelingen zoals die nog nooit zijn vertoond in een film. Met een extreme groothoeklens rijdt de camera door de gangen van de gevangenis. Daarbij dompelt Schrader de kijker onder in de hitte, angst en meedogenloosheid van martelingen met alle lichaamsvloeistoffen die daarbij vrij komen.
En dan ontmoet hij de zoon van een collega. De zoon wil de bevelhebber van de ondervragers, ooit de baas van zijn vader en William, vermoorden. William neemt de jongen onder zijn hoede en probeert hem te overtuigen dat vermoorden geen zin heeft. En komt dan ook in het reine met zijn eigen verleden.
Natuurlijk kunnen we veel meer in detail gaan over The Card Counter van Paul Schrader. Recensenten zoeken immers ook altijd naar lagen in een film, diepere betekenissen en dergelijke. Maar dat de film een Amerikaanse wond opentrekt, verwijst naar de corruptie in de nasleep van 9/11, en de regisseur de martelpraktijken hekelt in een wraakfilm, en …
… het zal wel. Wij willen in deze gok-, martel- en thrillende film vooral de onderhoudende gokfilm zien. Goed voor enkele leuke goktips en ruim anderhalf uur pauze tussen twee online spelsessies.
