Verschil tussen Westerse en Chinese gokkers
21 januari 2019
In Nederlandse casino’s vallen vooral de Chinese gokkers op. Ze zijn in de meerderheid. Over de hele wereld zie je Chinese gokkers in casino’s. Chinezen houden van het spel, lijkt het. Maar wat zijn de verschillen en overeenkomsten tussen Westerse en Chinese gokkers.
Een ding kunnen we alvast verklappen. De basismotivatie van beide bevolkingsgroepen is gelijk: de wens met beperkte inzet een flink bedrag te winnen.
De bekende psycholoog Sigmund Freud was een van de eersten die onderzoek deed naar de motivatie van gokkers. Veel van zijn uitspraken worden door zijn collega’s tegenwoordig genegeerd en als achterhaald opgevat. Zo kijken we ook naar zijn uitspraak uit 1928: gokken is een menselijk instinct en een irrationeel gedrag.
De meeste onderzoekers daarna zagen gokken als iets negatief, vanuit psychologische oogpunt. Ze beschouwden het plezier van gokken als een aangename, maar pijnlijke spanning. De motivatie om te gaan gokken zouden voortkomen uit rebelleren, schuldgevoel en zelfbestraffing, als een vorm van masochisme.
Naarmate de tijd verstrijkt worden de inzichten genuanceerder. Maar tot 1975 verschijnen nog onderzoeken met bovenstaand gedachtengoed. Het zijn vooral Westerse onderzoeken. Heel af en toe wordt in sommige onderzoeken ook gekeken naar gokkers uit China. Als het over de geschiedenis van gokken gaat, dan gaat geen onderzoeker echter voorbij aan China, waar volgens velen de oorsprong van het gokken ligt.
Er zijn dus weinig onderzoeken in het Westen van voor 1975 waarin Chinese gokkers worden meegenomen. Het wordt echter wel duidelijk dat het verschil tussen Westerse en Chinese gokkers in de motivatie moet worden gezocht. Vanzelfsprekend zijn er culturele verschillen, maar die zijn er zelfs tussen Nederlanders en bijvoorbeeld Duitsers, Engelsen en Fransen.
Sommige onderzoekers wijzen weliswaar op de psychologische gevolgen van een cultuurverschil. Ze wijzen er dan op dat in de Aziatische maatschappij het collectief belangrijker is dan het individu. Gaan gokken wordt gemotiveerd vanuit de handeling die het is voor een individu. Wanneer het individu (eindelijk) kan gaan gokken heeft dat mogelijk ook uitwerking op zijn gokgedrag.
Geleidelijk verandert dus het beeld van de gokker in de onderzoeken. In 1985 keken bijvoorbeeld Robert Custer en Harry Milt neuturaler naar de beweegredenen van gokkers. Ze spraken het vermoeden uit dat gokkers niet dezelfde motieven delen, maar ieder hun eigen drijfveer hebben.
Vanuit dat idee onderscheiden ze zes verschillende typen gokkers.
De indeling wordt daarna gebruikt in andere onderzoeken, bijvoorbeeld die naar het verschil tussen Westerse en Chinese gokkers. Bij de vervolgonderzoeken komen er nog wat motieven bij. Maar geleidelijk wordt toch weer meer naar de gokker gekeken alsof het een gelijkvormige groep is. Dat maakt kijken naar het verschil tussen Westerse en Chinese gokkers direct weer lastiger.
Er zijn dan onderzoekers die er eenvoudig van uitgaan dat alle gokkers één motief hebben, bijvoorbeeld op een makkelijke manier rijk worden. Anderen zien twee of drie motieven. Maar onderscheidt in gokkers wordt nauwelijks meer gemaakt.
We leggen een groot aantal onderzoeken van 1980 tot 2005 naast elkaar. De ene onderzoeker beschouwt de gokker economisch, als de speler die geld wil verdienen. Een andere onderzoeker herkent enkel het ontsnappings- en vluchgedrag in ‘de gokker’. En zo wordt de gokker in meer hokjes gestopt.
Vanaf 2005 kijken onderzoekers weer meer naar het individu in de gokker. In de onderzoeken nemen ze nadrukkelijker ook de Chinese gokkers mee. Wellicht mede door de toename van Aziatische onderzoekers, zowel op Oosterse als Westerse universiteiten.
Of komt het door onderzoeker David Papineau. Hij stelt in 2005 als een van de eersten vast dat Chinese gokkers verschillen van Westerse gokkers. Volgens hem kun je veel resultaten van eerdere Westerse onderzoeken niet gebruiken bij Chinese gokkers.
Natuurlijk blijven er talrijke onderzoeken die geen onderscheid maken tussen de Westerse en Chinese individuele gokker. Dat heeft vanzelfsprekend ook met het onderzoeksmotief te maken. Aan de andere kan zijn er onderzoeken die zich specifiek richten op Chinese gokkers. Met name daar waar de problemen van of met Chinese gokkers opvallend zijn, zoals in Montreal.
En er komen onderzoeken die zoeken naar overeenkomsten en verschillen. Zoals het onderzoek van Namrata Rayle en Tian Po Oei in 2009 naar het verschil tussen Kaukasische en Chinese gokkers in Australië. Hun onderzoek bevestigde eerdere onderzoeken over Chinese gokkers, zowel van henzelf als anderen.
Er komt meer inzicht in de Chinese gokkerswereld, overigens ook door het herzien van onderzoek van voor 2005. Iedereen wordt het min of meer eens over het verschil tussen Westerse en Chinese gokkers. Die verschillen zijn:
Zoals in het begin verklapt, is de overeenkomende motivatie ‘de wens met beperkte inzet een flink bedrag te winnen’. Toch ontdekten onderzoekers ook daarin verschillen. Doordat de Chinese gokker denkt meer controle te hebben, heeft hij ook een grotere, bijna onrealistische verwachting daadwerkelijk te winnen.
Tezamen met ander gedrag dat daar een gevolg van is (meer risico nemen, meer denkfouten), zijn er meer probleemgokkers onder Chinezen dan onder Westerse gokkers (percentueel aantal ten opzichte van de totale bevolkingsgrootte).
Vanzelfsprekend zijn bovenstaande vergelijkingen generalisaties. Er zullen Chinese gokkers zijn die risicomijdend zijn en Westerse gokkers die niet van hun spel willen leren. Casinobazen zullen echter moeten onderkennen dat er een verschil is tussen Westerse en Chinese gokkers. Zeker nu China zich als grootmacht profileert en Chinezen wellicht meer dan in het verleden Westerse casino’s bezoeken of het online visiteren.
Voor bovenstaand bericht zijn talrijke bronnen gebruikt. Hieronder enkele voorbeelden.
