Verlaten casino’s: Royal Palm Casino
5 december 2019
Op 13 september 1979 opent Royal Palm Casino in Villajoyosa als Casino Costa Blanca. Villajoyosa is een middelgrote plaats met een skyline die met zijn kleurige gevels doet denken aan Curacao. Het ligt een half uurtje rijden van Alicante in het zuiden. Benidorm ligt 15 km in het Noorden.
Toeristen uit de bekende badplaatsen zullen de weg naar het nieuwe casino zeker weten te vinden. Het ligt notabene aan de provinciale N-332 zegt Gerald Kushler, directeur met veel ervaring in Engelse casino's, kort na de opening.
Kritische geluiden werpt hij van zich af. Bijvoorbeeld dat de plannen voor het casino zijn begonnen tijdens het socialistische regime van dictator Franco. Na diens overlijden in 1975 drukken de burgemeester en de familie Franco de bouw door. Tien miljoen dollar kost het casino, terwijl de rijen werklozen dagelijks toenemen.
In minder dan een half jaar na de opening verwelkomt het casino al de 50.000ste bezoekers. Het blijkt dat de gasten van het casino vrijwel allemaal Spanjaarden zijn uit de provincie. Volgens de directeur maakt dat niet uit. Er komt immers al veel geld binnen en zelfs bekende Spanjaarden weten het casino te vinden.
Het casino moet helpen het imago van Villajoyosa op te poetsen. De bekende Spanjaarden uit media en showbusiness zijn daarbij meer dan welkom, als speler of artiest. En er mogen nog meer investeringen worden gedaan. De directie geeft miljoenen uit om bezoekers te imponeren. Er zijn talrijke muziekfeesten, galadiners en shows.
Buitenlandse toeristen blijven echter weg. Het casino ontwikkelt zich in de beginjaren vooral als ontmoetingsplaats en glitter- en glamour enclave voor de omgeving. Het casino staat al snel bekend als grootste en meest winstgevende casino in Spanje.
Maar het zijn vooral de omzetten die hoog blijken. Er zijn veel schulden en de accountant leest negatieve winstcijfers. In 1984 doen de eigenaren van het casino daarom een extra investering om de schulden weg te werken.
Niemand besteedt onderwijl aandacht aan een tekst in de wet waaronder de goklicentie is afgegeven. Die biedt grof gezegd de mogelijkheid te rommelen met het binnenkomende geld.
Geleidelijk trekt het Casino Costa Blanca ook buitenlandse toeristen. De feesten gaan onverminderd verder. Tot eind 1994. Er gaan geruchten die geleidelijk luider worden. In maart 1995 maken de eigenaren uiteindelijk bekend dat ze onderhandelen over de verkoop van hun aandelen.
Ze hebben altijd gedacht dat het casino winstgevend was, vertellen ze, maar het leidt inmiddels al een paar jaar verlies.
Enkele medewerkers hebben al ontslag gekregen als de eigenaren terugkomen op hun verkoopbesluit. De verkoop gaat niet door en ze gaan de schulden weer wegwerken.
Er blijkt echter veel meer aan de hand. In de wet staat dat het casino, aan het eind van elk kwartaal 50% van haar inkomsten moet afdragen aan de staat. Dat doet het casino al vanaf 1990 niet meer. Volgens hun woordvoerder omdat ze in afwachting zijn van een beslissing van het ministerie van Economische en Financiële Zaken van Valencia, de regio waaronder Villajoyosa valt.
Dan wordt duidelijk dat de Spaanse Autoriteit Kansspelen de exploitatievergunning al in 1990 heeft geweigerd. In 1993 is die weliswaar verlengd, maar er zijn nog allerlei andere discussies met de kansspelautoriteit en het ministerie in Valencia.
In mei 1996 verkopen de eigenaren een deel van hun aandelen aan de Fransman Roch Claude Tabarot. Hij zal het casino gaan leiden. Er is hoop. De aandelenoverdracht leidt echter tot meer onrust. Want de aandelenverkoop gebeurt heimelijk en zonder toestemming van de overheid.
Tabarot is een bekende projectontwikkelaar in de regio. Hij mag toch een voorstel doen om de schulden te betalen. Het is een voorstel waar minister José Luis Olivas Martinez niet mee akkoord gaat. De minister heeft bovendien al een veiling aangekondigd. Die was in afwachting van het voorstel opgeschort, maar het wordt nu toch doorgezet. Mede omdat de verplichte belastingafdracht uitblijft.
De schuld is dan inmiddels opgelopen tot bijna 250 miljoen euro. Tijdens een openbare veiling wil de overheid de activa van het bedrijf verkopen. De veiling wordt georganiseerd door de belastingdienst. Het onroerend goed zal naar verwachting ongeveer 125 miljoen euro opbrengen, zonder overigens de zekerheid voor de koper van het verkrijgen van een gokvergunning.
Op 26 februari 1997, een dag voor de officiële datum, stelt het ministerie de veiling echter weer uit. Dat gebeurt dit keer door tussenkomt van Fernando Pascuel de Pobil. Hij is officieel eigenaar van het casino en zijn naam staat op de gokvergunning.
De belastingdienst komt kort daarna met een officieel bericht naar buiten. Dat luidt: de driemaandelijkse betalingen zijn altijd netjes uitgevoerd en er zijn geen problemen. Iets minder officieel wordt verteld dat Taberot contant 125 miljoen euro contant zou hebben betaald en de overige schuld de komende jaren in termijnen betaalt.
Niet officieel gaat het verhaal echter dat er niets klopt van de verhalen. Het ministerie wil het bod alleen accepteren als er een bankgarantie komt. Later blijkt dat het ministerie vanaf 25 februari 1997 het financieel beheer van het casino al heeft overgenomen.
Dat gebeurt mede doordat Casino Costa Blanca is opgetuigd met meerdere bedrijven. Daarvan zijn er meerdere eigendom van Taberot. De werknemers zijn ondergebracht in Hocoba. De cheques die de croupiers en anderen als salaris krijgen uitbetaald blijken ongedekt; of in ieder geval weigert de bank ze te accepteren.
Er zijn nog veel meer onduidelijke constructies en vragen over betalingen, afspraken en dergelijke. Geleidelijk wijzen meerdere mensen naar de dubieuze wettekst uit de begintijd. Die was vanuit 1997 terugkijkend vragen om moeilijkheden.
Onder toezicht van het ministerie daalt in korte tijd de schuld. Het ministerie van minister José Luis Olivas wil graag dat een bedrijf het casino overneemt en de nog bestaande schuld en problemen oppakt. Dat bedrijf wordt gevonden.
Het blijkt een bedrijf van Tabarot. Die ontkent dat hem een gunst is verleend, als hij een jaar later de handdoek alsnog in de ring gooit. Er wordt weer een veiling georganiseerd.
Bij die veiling in 1999 komt het casino voor 400 miljoen euro in handen van Casinos del Mediterráneo. Dat bedrijf is eigendom van Jesús Alamo Martinez, een vastgoedman, en fabrikant en distributeur van gokkasten. Hij betaalt de schulden en hernoemt het casino tot Royal Palm Casino.
Het lijkt weer goed te komen met het casino, dat lange tijd als het belangrijkste casino van Spanje werd beschouwd. In 2004 viert men zelfs uitbundig het 25-jarig bestaan met een feest waar meerdere BS’ers optreden.
Maar het management van het casino weet dan al dat de bedrijfsvoering met voor- en tegenspoed gaat. In 2002 bijvoorbeeld vraagt het toestemming medewerkers te kunnen ontslaan.
In 2008 maakt de directie van Casinos del Mediterráneo haar toekomstplannen bekend. Ze wil een wolkenkrabber bouwen bij het Royal Palm Casino. Bouwvakkers zijn dan al bezig met de bouw van een groot casino in Alicante. Het gemeentebestuur van Villajoyosa gaat niet akkoord met de hoogbouw. En ze vreest dat het casino een filiaaltje wordt van Alicante.
Daarop verhuist Casinos del Mediterráneo geleidelijk de roulette-tafels en gokkasten uit het Royal Palm Casino naar een opslag in Alicante. Op 18 maart 2010 brengt ze een laatste persbericht uit over het Royal Palm Casino. Het bericht luidt dat de deuren de dag erop dicht blijven. En dat zijn ze gebleven.
