Rond zijn twintigste verjaardag stopt Crockford zijn werkzaamheden in de viswinkel. Hij wordt professioneel gokker. Bij de paardenraces en bokswedstrijden kennen ze hem inmiddels. En hij is een graag geziene gast in de kleine gokclubs in het centrum van Londen.
Hoewel, graag gezien? Hij speelt het liefst Cribbage. Dat is een kansspel waarbij, zoals bij poker, een goede speler met enige behendigheid bijna altijd een slechtere kan verslaan. Crawford is zo’n speler. Met zijn rekenkundige vaardigheid en mensenkennis wint hij regelmatig flinke sommen.
Crockford ambieert de clubs waar om grotere bedragen wordt gespeeld. Maar het duurt lang voor hij voldoende kapitaal heeft verzameld. Hij is halverwege de twintig als hij de stap maakt naar de rijke, modieuze omgeving rond Piccadilly.
Een gevarieerde mix van mensen bezoekt daar de trendy clubs. Het zijn mannen uit respectabele Engelse families, handelaren en fabrikanten, leden van de society clubs in de omgeving en anderen die van een spelletje houden. En een voormalig visboer met geld is hier ook geen probleem, ook al zouden velen hem buiten de club negeren.
William Crockford in 1928 getekend door Thomas Rowlandson
Crockford is van gemiddelde grootte. Hij loopt enigszins kreupel door een lichte verlamming. Zijn gezichtsuitdrukking is zeker niet intelligent en komt daardoor niet overeen met de vaardigheden waarmee hij zich onderscheidt in gokkringen.
Integendeel, William Crockford heeft soms zelfs iets van een idioot. Dat maakt ongetwijfeld indruk op mensen die hem niet kennen, die daardoor een zeer onjuiste inschatting maken over zijn spelkwaliteiten.
Van de cafés, bokswedstrijden en races, waar hij eerder speelde, kent Crockford het valsspelen en de corrupte manieren. In de zogenaamd respectabele clubs waar hij nu komt, ziet hij dat het allemaal nog geraffineerder kan. Crockford speelt en hij observeert.
Hij ziet dat al het personeel een eigen taak heeft, dat er regels zijn, die even gemakkelijk weer worden aangepast en dat er veiligheidssystemen zijn opgezet. Kortom, alle mogelijkheden worden door de eigenaren gebruikt om een speler van zijn geld te scheiden.
Crockford combineert zijn observaties met zijn rekenvaardigheid en mensenkennis. Hij concludeert dat het helemaal niet nodig is vals te spelen. Er zijn spelers die winnen en er zijn er die verliezen. Maar met een eenvoudige berekening kun je constateren dat de bank altijd wint, zelfs bij een eerlijk spel.
Een club moet daarbij wel zorgen, begrijpt Crockford, dat de speler de indruk heeft dat hij controle heeft over het eindresultaat. Zelfs wanneer de kans op winst nihil is.
Geleidelijk vormt zich bij Crockford het idee van een eigen club. Het zou een club moeten zijn waar iedereen zich thuis voelt. Een club waar niet alleen wordt gegokt, maar waar ook ruimte is voor andere zaken.
Het benodigde kapitaal is ook nu weer een probleem. Er moet voldoende geld zijn om de luxe club te bouwen en in te richten. En om een geldpot te hebben die grote gokkers kan aantrekken, zonder als club bij uitbetalen in de problemen te komen.
Kort voor zijn dertigste verjaardag heeft Crockford geluk. In herberg ‘The Grapes’ in Narrow street ontmoet hij een rijke slager. De man pocht een buitengewoon goede kaartspeler te zijn. Crockford gaat de uitdaging aan en wint, in een spel waarbij zijn tegenspeler steeds wanhopiger en slechter speelt.
Met bijna 250.000 euro, omgerekend naar hedendaags geld, gaat hij naar huis. Het blijkt genoeg om een eenvoudige eigen club te beginnen, een paar honderd meter van Buckingham Palace.
William Crockford heeft de tijd mee. Na jaren van oorlog is het relatief rustig in Engeland. De rijke adel en een jonge generatie, die niet in het leger hoeft te dienen, vervelen zich. Ze bezoeken de vele clubs en die van Crockford hoort tot de betere.
Al snel heeft Crockford zijn vermogen verdubbeld. Hij koopt een partnerschap in een van de meest populaire Londense clubs van die tijd, Watier’s Club House op de hoek van Bolton Row. De gokgelegenheid staat bekend om zijn verfijnde omgangsvormen en de grote bedragen waarmee wordt gegokt. Het is tevens de plek waar veel beroemdheden uit die tijd samenkomen.
Crockford is de vijftig net gepasseerd als hij onenigheid heeft met Josiah Taylor, de belangrijkste partner van Watier’s. Hij neemt afscheid. Het is tijd geworden zijn eigen, ideale club te beginnen.
Hij vindt een van de meeste fantastische locaties, St. James Street 50. Kort daarna kan hij twee panden ernaast krijgen, St. James Street 51 en 52. Hij breekt de drie huizen af en laat de gebroeders Benjamin en Philip Wyatt een nieuw pand neerzetten. Zij kiezen voor een neoclassicistisch ontwerp, gemodelleerd naar het paleis van Versailles.
Crockford adverteert en nodigt ieder lid van andere clubs uit zich te registreren, zonder stemrecht, als lid van zijn St. James club. De reacties zijn boven verwachting. Honderden personen uit adellijke families, gerespecteerde burgers en kennissen van Crockford uit zijn Watier-periode melden zich.
Ze zien in de besloten club een voordeel boven de gemakkelijk toegankelijke algemene speelhuizen. Ze worden lid en beschermheer van de club van Crockford. Op 2 januari 1828 opent de club zijn deuren.
Dan blijkt dat Crockford ook een fenomenaal geheugen heeft en goede bronnen van informatie. Hij kent iedereen, weet van vrijwel iedereen hoe de sociale relatie met anderen is en hoe ze er financieel voorstaan.
De entourage van de club doet de rest. Menigeen is overdonderd door de pracht en praal. Zeker de eerste jaren, voordat anderen de nieuwe inzichten in Crockford’s spelhuisbeheer en de uitstraling van een gokomgeving nabootsen.
17 september 2018 
